Conflict: start or avoid the conflict? – Jacomien Ilbrink

Conflict: start or avoid the conflict?

Usually I avoid  a conflict and avoid to say directly when I am angry or upset. However, sometimes I feel that it is necessary to express myself  and that gives me the courage to start the conversation.

The occasion
For example, I have a frightened, traumatized dog from Romania, fortunately she is doing very well. She is doing great and I am very proud of her. We live one block away from a forest with a great area where she can run free.  Unfortunately to get there, I have to cross a busy road that lies in a slight curve. The house on the corner is being renovated, so very often there is a van on the driveway.  It is not possible to see the traffic on the road as a pedestrian: the vans completely block the view.  If my husband comes along, he stands a little more to the front to see what's coming. When I'm alone, that doesn't work, because I can't stand partly on the road to watch, because my little dog will freeze or want to flee and I can't go back. This forces me to stay on the sidewalk and I can't cross the road.

If it would happen once then it is is not a big deal, but this occurs frequently, not only to me but also to other.  I  noticed   some teenagers who had to walk around the van at the front, on the bike path of the road and against traffic, while it was very busy: there were many school children cycling, a truck was thundering past and there was also traffic on the other side. This time it went well, but it is a very dangerous situation and I noticed in myself  that I became very angry. I saw that the van easily  could have been moved back another meter, so that the overview on the road was not taken away and the teenagers could have walked safely past the van. So back home I went with my shivering dog, who was huddled up in the meantime.  

Speaking up.
Once the dog was safely home, I thought: I'll go over there and discuss this, also because I was worried about the teenagers. Fortunately I found the homeowners at their house and I told my view of the situation.   Their first reaction was: “but we have an exemption from the municipality, so it’s okay”. I countered that by saying that surely they wouldn't want a serious accident to happen either, waiver or not.

Appreciation and role reversal
Then they took me aside and showed me how difficult it all was to them. There were a number of small containers, because, so they said, one large container would destroy the driveway, which had already been partly done and therefor not possible. So there had to be at least two containers. I went along with them and confirmed that it was indeed all very difficult for them. However, there was still a trailer behind the containers and I asked if it could not be placed somewhere else. Then they started again about the exemption and that the neighbors also did not want to cooperate by keeping parking spaces free and that they just let the vans stand up to the edge, so people could walk behind them. All very logical and well intended. But it did not work, because the back doors of the container were (of course) open for the delivery of an order, so you could not walk behind it.

Insight
Then the penny dropped and they suddenly said: “ but maybe we can put the trailer somewhere else, so there is more space and the view of the road is not blocked from the corner”.

Solution
Long story short: I think because I went along with them and also saw and confirmed their perspective, room was created for new solutions. If I myself had not moved with them and taken their perspective, we probably would never have gone deeper into the conversation and they would not have realized that a delivery van has the back doors open to deliver orders, which prevents you from walking behind the van, which the municipality had bargained for.

Conclusion
In a potential conflict, it is important to do speak up, but also have inner space to change perspectives and be able to acknowledge the other point of view as well. This is not self-evidently and certainly not in a long-term relationship, whether at work or with a life partner. If there is a desire to come out of it together, it is good if there is room to express appreciation for each other and to see who the other is in essence, what drives them, what makes the other act this way. 

A model that can help with this is the Simultaneous Action - Observer Strategy (SA-OS), in which the conflict is also looked at from the other's perspective. This creates air and space to want to understand each other better and not get stuck in own triggers, which in essence causes the same conflict to be played out again in a different way. After all, breaking through this vicious circle to achieve satisfaction in the relationship is very important for finding happiness in a relationship! 

Conflict: aangaan of vermijden?

Meestal vermijd ik het een conflict aan te gaan en mij uit te spreken als ik boos of van streek ben. Echter, soms voel ik dat het een noodzaak is om mij uit te spreken en dat geeft mij de moed om het gesprek wel aan te gaan.

De aanleiding
Zo heb ik een bang, getraumatiseerd hondje uit Roemenië, waarmee het gelukkig heel goed gaat. Ze doet het geweldig en ik ben heel trots op haar. Wij wonen wij 1 straatje verwijderd van een bos met geweldig losloopgebied. Helaas moet ik om daar te komen, een drukke weg oversteken die in een flauwe bocht ligt. Nu zijn de mensen in de woning op de hoek aan het verbouwen, waardoor er heel regelmatig een bestelbus op de oprit staat. Helaas kun je dan niet meer zien wat er op de weg aankomt: de bestelbussen blokkeren volledig het zicht. Als mijn man meegaat, gaat hij even iets meer naar voren staan om te kijken wat er aankomt. Als ik alleen ben lukt dat niet, want ik kan niet deels op de weg gaan staan om te kijken, omdat  mijn hondje bevriest of wil vluchten en ik niet meer terug kan. Hierdoor moet ik op de stoep blijven en kan ik de weg niet oversteken. 

Dit is niet zo heel erg als het een keer gebeurt, maar het gebeurt heel vaak. Ook zag ik dat een aantal tieners aan de voorkant, over het fietspad van de weg en tegen het verkeer in, om de bestelbus heen liepen, terwijl het heel erg druk was: er fietsten veel scholieren, er denderde een vrachtwagen langs en aan de andere kant kwam ook verkeer langs. Het ging nu goed, maar het was een heel gevaarlijke situatie en ik merkte dat ik heel kwaad werd, omdat ik zag dat de bestelbus makkelijk nog een meter naar achteren had gekund, waardoor het overzicht op de weg niet ontnomen werd en de tieners veilig voor langs de bus hadden kunnen lopen. Terug naar huis dus met mijn, inmiddels in elkaar gedoken, bibberende hondje.   

Uitspreken
Hond eenmaal veilig thuis afgeleverd, dacht ik: ik ga er toch even naar toe om dit te bespreken, ook omdat ik me zorgen maakte over de tieners. Gelukkig trof ik de huiseigenaren daar aan en ik deed mijn verhaal.  In eerste instantie zeiden ze: maar wij hebben een ontheffing van de gemeente, dus is het goed. Ik bracht daartegen in dat zij zeker ook wel niet zouden willen dat er een ernstig ongeluk zou gebeuren, ontheffing of niet. 

Waardering en rolwissel
Daarop namen ze mij mee en toonden mij hoe moeilijk het allemaal voor hen was. Er stonden een aantal kleine containers, want, zo vertelden zij mij, één grote ging niet, omdat die de oprit kapot maakten, wat deels al gebeurd was. Dus er moesten zeker 2 containers staan. Ik ging met hun mee en bevestigde dat het voor hen inderdaad allemaal heel lastig was. Echter, stond er nog een aanhangwagen achter de containers en ik vroeg of die niet ergens anders geplaatst kon worden. Daarop begonnen zij weer over de ontheffing en dat de buren ook niet mee wilden werken door parkeerplaatsen vrij te houden en dat zij juist de bestelwagens tot aan de rand lieten staan, zodat er mensen achter langs konden lopen. Allemaal heel logisch en goed bedoeld, maar het werkte niet, omdat de achterdeuren (natuurlijk) open stonden voor het afleveren van een bestelling, waardoor je er juist niet achter langs kon lopen. 

Inzicht
Toen viel ook bij hun het kwartje en ineens zeiden ze: maar misschien kunnen we toch de aanhanger ergens anders neerzetten, zodat er meer ruimte komt en het zicht op de weg niet geblokkeerd wordt vanaf de hoek. 

Oplossing
Lang verhaal kort: omdat ik met hen meeging en ook hun perspectief zag en bevestigde, kwam er ruimte voor nieuwe oplossingen. Als ik zelf niet met hen had meebewogen en hun perspectief had genomen, waren we waarschijnlijk nooit dieper in gesprek gegaan en hadden zij niet ingezien dat een bestelbus de achterdeuren open heeft staan om bestellingen af te leveren, waardoor je niet meer achter de bus kon lopen, wat de gemeente had afgedongen. 

Conclusie
In een potentieel conflict is het belangrijk om je wel uit te spreken, maar ook innerlijke ruimte te hebben om van perspectief te wisselen en het andere standpunt ook te kunnen erkennen. Dit is niet vanzelfsprekend en zeker niet in een langdurige relatie, of dit nu op het werk is of met een levenspartner. Indien er de wens is er samen uit te komen, is het goed als er ruimte komt voor het uitspreken van waardering voor elkaar en het zien van wie de ander in essentie is, wat hen drijft, wat maakt dat de ander zo handelt.

Een model dat hierbij kan helpen is het Simultaneous Action -  Observer Strategie (SA-OS), waarbij er telkens ook vanuit het andere perspectief naar het conflict gekeken wordt. Dan komt er lucht en ruimte om elkaar beter te willen snappen en niet meteen in je eigen triggers vast te komen zitten, waardoor in essentie hetzelfde conflict op een andere manier weer afgespeeld wordt. Immers, het doorbreken van deze vicieuze cirkel om tot tevredenheid in de relatie te komen, is heel belangrijk voor het vinden van geluk in een relatie!